Αισώπου Μύθος
- Ὄνῳ ποτὲ ἀλεκτρυὼν συνεβόσκετο. Λέοντος δ᾿ ἐπελθόντος τῷ ὄνῳ, ὁ ἀλεκτρυὼν ἐφώνησε· καὶ ὁ μὲν λέων --φασὶ γὰρ τοῦτον τὴν τοῦ ἀλεκτρυόνος φωνὴν φοβεῖσθαι-- ἔφυγεν. Ὁ δ᾿ ὄνος, νομίσας δι᾿ αὑτὸν πεφευγέναι, ἐπέδραμεν εὐθὺς τῷ λέοντι. Ὡς δὲ πόῤῥω τοῦτον ἐδίωξεν, ἔνθα μηκέτι ἡ τοῦ ἀλεκτρυόνος ἐφικνεῖτο φωνή, στραφεὶς ὁ λέων τοῦτον κατεθοινήσατο. Ὁ δὲ θνῄσκων ἐβόα· Ἄθλιος ἐγὼ καὶ ἀνόητος· πολεμιστῶν γὰρ μὴ ὢν γονέων, τίνος χάριν εἰς πόλεμον ἐξωρμήθην;
- Ήταν μαζί ένας πετεινός κι ένας γάιδαρος. Ένα πεινασμένο λιοντάρι ήρθε να κατασπαράξει τον γάιδαρο. Τότε ο πετεινός λάλησε και το λιοντάρι (διότι λένε πως του πετεινού η λαλιά αυτό τρομάζει) έφυγε. Ο γάιδαρος, βλέποντας το λιοντάρι το βάζει στα πόδια, νόμισε πως αυτόν φοβήθηκε και κυνήγησε το λιοντάρι. Ως εκεί που το λιοντάρι καταδίωκε, όπου δεν ακουγόταν η φωνή του κόκκορα, το λιοντάρι στράφηκε πίσω, είδε τον γάιδαρο και τον κατασπάραξε. Ο γάιδαρος ξεψυχώντας φώναζε: Δυστυχής εγώ κι ανόητος τι ήθελα να δείξω πολεμική διάθεση ενώ δεν ήμουν από πολεμικό σόι γεννημένος;
Αυτό το εργασία χορηγείται με άδεια Creative Commons Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 4.0 Διεθνές .