"Η αρμονική συνύπαρξη με τον εαυτό μας"
Δοκίμιο από το βιβλίο μου "Το Λ των λέξεων και του Λόγου" εκδ. ΟΙ ΑΙΝΙΑΝΕΣ
Ευρισκόμενη μέσα στην κοινωνία, οπού αγωνίζεται ν΄αντιμετωπίσει τα προβλήματά της, έρχονται στο νου μου συνεχώς κάποια γραπτά του Rudolf Dreikurs, που αποτελεί έναν μεγάλο δάσκαλο και παιδαγωγό, συνεχιστή του έργου του Alfred Adler. 'Ενας ανθρωπιστής με ακαδημαϊκή γνώση, πολύ πάθος για τη ζωή και με καλλιτεχνικές κλήσεις στη μουσική, γεννημένος στη Βιέννη, από εβραϊκή οικογένεια ενός πλούσιου έμπορα, αλλά πολύ βίαιου πατέρα. Γιατρός και ψυχίατρος στο επάγγελμα, αφιέρωσε τη ζωή του υπηρετώντας τους ανθρώπους σε μια εποχή, οπού στην ηλικία των 33 του χρόνων βρέθηκε μέσα στο μεγάλο οικονομικό κραχ του 1930. Γράφει σ΄ένα του σύγγραμμα: Όλοι έχουμε γίνει θύματα και καθώς η θρησκεία μας έχει αποδείξει πόσο μικροί είμαστε, έτσι και η επιστήμη έχει ποτίσει τον άνθρωπο με μια τέλεια απελπισία για ό,τι αφορά την ικανότητά του να κυβερνήσει την τύχη του"
Ερευνώντας τη συμπεριφορά των ανθρώπων στη δύσκολη αυτή χρονική περίοδο, οπού βιώνουμε τις μεγάλες αλλαγές, βλέπω δυο πράγματα: α) Την πλήρη ευθύνη για ότι δεν κάνουμε και β) την ελευθερία να επιλέξουμε αυτό που θα κάνουμε. Αλλά, αντί γι΄αυτό βρίσκονται οι περισσότεροι μέσα σε έναν μεγάλο φόβο και προτιμούν τη σκλαβιά τους, πιστεύοντας πως είναι θύματα των καταστάσεων που επιβάλλουν οι άλλοι, το περιβάλλον που ζουν και τα λάθη του παρελθόντος.
...
Να μην παραχωρούμε τη διαχείριση της ύπαρξής μας σε άτομα που ανακαλύπτουμε ότι αποτελούν κίνδυνο και μεταχειρίζονται τους εαυτούς μας ανάλογα με τις συγκινησιακές τους καταστάσεις ή μέσα σε φαινομενικά αντικρουόμενες λειτουργίες, για ατομικά τους οικονομικά συμφέροντα. Αρκεί να κατανοήσουμε, πως ο άνθρωπος είναι μια ολική ενότητα και η συμπεριφορά του καθενός έχει κάποιο σκοπό, που προσανατολίζεται προς αυτόν το στόχο που ο ίδιος έχει καθορίσει.
...
Η εποχή σήμερα απαιτεί να μάθουμε έναν άλλον προσανατολισμό προς μια άλλη σκέψη με την οποία θα αντιμετωπίζουμε διαφορετικά τον εαυτό μας και τους άλλους, αλλά και ν΄αλλάξουμε όλα όσα μέχρι τώρα έχουμε μάθει κι αποτελούν ιδέες, για την αντίληψη της ανθρώπινης φύσης. Είναι εκπληκτικό, καθώς η αμφιθυμία αποτελεί πλέον έναν μύθο, καθώς κι όλα εκείνα τα αισθήματα ενοχής του, όταν δεν κατανοεί πως το λάθος του παρελθόντος είναι εκεί μεν, αλλά δεν οδηγεί σε τίποτα όταν δεν το κατανοήσει.
...
Το να αισθάνεται κάποιος ένοχος για ένα λάθος, αποτελεί υψηλό ηθικό επίπεδο. Όμως δεν αποτελεί ο εαυτός μας σε καμιά περίπτωση θύμα των συγκινήσεών μας, διότι ο άνθρωπος αποφασίζει την κατεύθυνση που θέλει να έχει η όποια του πράξη. Ο καθένας είναι υπεύθυνος, για τη συμπεριφορά του και πρέπει να έχει το θάρρος να παραδεχτεί αυτό που κάνει ή αυτό που δεν κάνει, δίχως να κατηγορεί τις συγκινήσεις του
(ολοκληρωμένο μπορείτε να το διαβάσετε στο βιβλίο μου)